De honingzolders stonden al op de kasten, de bijenvolkjes waren aan het groeien en lijdzaam zag ik toe hoe de bloesems open stonden en hoe de bijen in elk zonverlicht moment hun leven riskeerden om tussen de buien door toch wat nectar binnen te halen. Kleine sukkeltjes toch.
Omdat lijdzaam toezien weinig zin heeft, heb ik dan maar een van die bijentaakjes aangepakt dat al heel lang stond te wachten: was smelten.
Was is nog één van de zotte bijenproducten...
Jonge werksterbijen zweten was via hun wasklieren. Die semi-vloeibare was wordt van de waszwetende bij over genomen door collega's die rond haar hangen en zo doorgegeven tot ze iets harder maar nog altijd kneedbaar is, om er zo'n perfecte zeshoek mee te maken. In die zeshoekige vormpjes stockeren de bijen honing en stuifmeel, maar het is ook de plaats waar de koningin haar eitjes legt, die daarna larven worden, verpoppen, waarna nieuwe bijen worden geboren.
Die was geeft één van de typische geuren van een bijenkast en ziet er in het begin wit-gelig uit. Na een aantal jaren wordt de was bruin tot zwart door de vele bijen die erin zijn uitgebroed en om ziektes te vermijden worden de raten gesmolten. Ook de dekseltjes bij de honingoogst kun je smelten.
Maar zo'n pot was zet je niet zomaar op het vuur, dat doe je bijvoorbeeld wel in een stoomwassmelter
Bij het smelten wordt de was vanzelf gescheiden van de vuile deeltjes.
Het huis had wel wat weg van een sauna, maar na anderhalve dag smelten, hadden we een heel erg plakkerige vloer, een zuiver velleke en 3 goudklompjes was.
Die kan worden hergebruikt om waswafels te gieten, een soort basis waar de bijen hun cellenstructuur driedimensionaal verder opbouwen.
Of om kaarsen te gieten natuurlijk...om die dan aan te steken zodat het zonnetje vanaf nu iedere dag moge schijnen, de biekes veel bloemen mogen vinden en de honingoogst overvloedig moge zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten